TAUSERT

A DERRADEIRA RAÍÑA DO IMPERIO NOVO EXIPCIO

Sitra-Meryamón Tauseret-Merenmut, Tausert ou Tuoris, chamada Tausert Merenmut, que significa A poderosa, amada de Mut, foi coroada co nome Sitre Meritamon, filla de Ra, amada de Amón.

O reinado de Tausert no Antiguo Exipto, foi o último antes do declive do Imperio Novo e ela foi unha figura clave na política e o final da dinastía XIX. Tausert reinou do 1188 ao 1186 a C. 

Aínda que Tausert non era filla de reis descendía dun dos múltiples fillos de  Ramsés II e foi a Gran Esposa Real de Seti II, un faraón pertencente á dinastía XIX. Cando el morreu Tausert tivo que exercer a rexencia porque o novo faraón Siptah era moi pequeno. Ela asumiu este papel con determinación, ata o punto de consolidar a súa influencia na corte e afianzar a súa posición política.

A sucesión de Seti II provocara disputas na corte e Tausert establecer alianzas estratéxicas que lle permitiron non só actuar como rexente, durante seis anos, senón tamén autoproclamarse faraona trala morte de Siptah. Converteuse así nunha das poucas mulleres na historia de Exipto en ostentar o título de faraona con plenos poderes.

Pode considerarse que Tausert foi un exemplo do "acantilado de cristal", concepto acuñado por Michelle Ryan que fai referencia a sobrerrepresentación de mulleres en posicións de responsabilidade en situacións de crise ou en circunstancias moi desfavorables, xa que así teñen moitas probabilidades de fracasar confirmando a creencia de as mulleres non están capacitadas para ocupar eses postos.

Parece ser que a súa morte derivou dos conflictos internos ou que foi derrocada por Setnajt, o fundador da dinastía XX. A súa desaparición marcou o fin definitivo da dinastía XIX e o cometo ducha nova etapa na historia egipcia.

Aínda que a súa memoria foi en gran parte suprimida polos seus sucesores, a súa tumba no Val dos Reis evidencia a súa importancia  e a súa intención de consolidarse como un faraón de pleno dereito. A súa momia podría ser a da muller descoñecida D achada na tumba de Amenhotep II (KV35).

A pesar da curta duración do seu goberno, foi unha soberana que intentou manter a unidade do Exipto tardío nun periodo de crise. Algúns historiadores mantienen que no seu reinado aconteceu a Guerra de Troia. 

Máis información en Faraona, Wikipedia, Tausert, NG, Vídeo, Exipto

Marie THARP

A DESCUBRIDORA DA DORSAL OCEÁNICA DO ATLÁNTICO

Marie Tharp naceu o 30 de xullo de 1920, en Ypsilanti, Michigan, e morreu de cancro o 23 de agosto de 2006, en Nyack, Nova Iorke. O seu pai facía mapas de clasificación de solos para o departamento de Agricultura e a súa nai aprendeulle alemán e latín. 

Graduouse na Universidade de Ohio en 1943 en inglés e música. Quería adicarse a literatura pero as barreiras de xénero da época non llo permitiron. 

Logo recibiu o grao master en Xeoloxía pola universidade de Michigan e máis tarde obtivo un grao en Matemáticas pola Universidade de Tulane, mentras traballaba de xeóloga.

En 1948 marchou a Nova Yorke para traballar no Laboratorio xeolóxico Lamont na Universidade de Columbia, inicialmente como delineante xeral. Alí comezou a trazar a topografia do solo oceánico con Bruce Heezen, primeiro localizando barcos afundidos durante a Segunda Guerra Mundial e logo elaborando mapas do relieve do fondo mariño; mentras el recollía datos a bordo do barco do observatorio en alta mar, ela facía os mapas, xa que daquela as mulleres non podían traballar nos barcos. Pero en 1965 por fin puido recoller datos ela mesma uníndose ás expedicións. 

En 1953 descubriu unha greta no fondo do Atlántico unha enorme cordillera submariña, a dorsal mesoatlántica, que atravesa o océano de norte a sur onde se crea continuamente novo fondo mariño.

Isto provocou un cambio de paradigma nas ciencias da Terra e en consecuencia aceptáronse as teorías das placas tectónicas e a deriva continental de Alfred Wegener. Demostrou que o fondo mariño non era estático senón unha paisaxe dinámica en constante transformación. 

Realizaron o primeiro mapa fisiográfico do Atlántico Norte en 1957. Colaborando co pintor paisaxista austríaco Heinreich Berann publicaron, 20 anos despois, en 1977, o mapa de todo o solo atlántico,  cun código de cores (en vermello a zona volcánica, en azul as chairas abisais e en púrpura  as dorsais oceánicas) que revelaba o relieve submariño: montañas, vals e chairas ocultas baixo as augas.

Continuou traballando na facultade da Universidade de Columbia ata 1983; despois emprendeu un negocio de mapas en Nova Iorke ata a súa xubilación.

En 1995 donou a súa colección de mapas e notas á División de Mapas e Xeografía da Biblioteca do Congreso que en 1997, incluina entre as catro grandes cartógrafas do século XX. 

En 2009, Google Earth honrou o seu traballo cunha capa histórica que permitía explorar o seu mapa oceánico. O seu legado segue vivo, e en 2022, Google dedicoulle un Doodle, destacando a súa contribución á ciencia.

A Unión Astronómica Internacional decidiu en 2015 nomear a un cráter lunar "Tharp" para honrar a súa memoria.

Máis información en Dorsal, Wikipedia, NG, Oceánicas, MujeresconCiencia, Acquae, Oceánicas, bbc, Geas, Mapas, Heroínas.