Eva GONZALÈS

A PINTORA BREVE

Autorretrato

Eva Carola Jeanne Emmanuela Antoinette Gonzalès, (París, 19 de abril de 1849-París, 5 de maio de 1883) foi unha pintora impresionista francesa de ascendencia española e monegasca.

Eva Gonzalès era filla do escritor Emmanuel Gonzalès e grazas á fama da súa nai, Marie Céline Ragout, música francesa, Eva creceu rodeada da arte e cultura máis exquisitas de París.

Comezou a pintar con 16 anos, sendo discípula de Charles Joshua Chaplin (mestre tamén de Mary Cassat),  un pintor que había deserrolado un programa de estudios artísticos para mujeres. 

Pero quería evolucionar e trasladouse ao taller de Manet onde foi tanto discípula como modelo, polo que foi máis conhecida que como artista profesional por dereito propio. 

La toilette

A influencia de Manet é evidente no seu traballo temperá, como O soldadiño, exposta en 1876 no Salón de Paris, obra moi similar a O pífano pintada 4 anos antes por Manet. Pero a finais dos 70 comezou a desenvolver un estilo moito máis propio, empregando cores pastel, pinceladas máis soltas e temática intimista, o que lembra a Degàs e a Morisot, ca cal entrara en conflicto.

Chamabanlla a máis academista do impresionismo debido á calidade do debuxo nos seus cadros e o tratamento dos detalles, pero o trato de luces e sombras con pinceladas esbozadas, aplicando a cor con toques rápidos son propios do impresionismo. 

Combinaba unha técnica sinuosa e tamizada, con tonos pasteis, representando ás súas modelos e a sí mesma dunha forma realista, a diferencia do que Manet fixo con ela. O que queda reflectido nas súas obras Espertar na mañá e Muller en Rosa, na que pinta de forma realista a súa irmá Jeanne que lle servía de modelo, en 1874.

Outras pinturas súas son Palco no teatro, que se atopa no Museo d'Orsay de París, o pastel Sombrereira, de 1877, no Chicago Art Institute, Lectura no bosque, de 1879 e Paseo en burro, de 1880, exposto no Bristol Museum and Art Gallery.

O soldadiño

Muller en Rosa

Espertar na mañá

Sombrereira

Paseo en burro

Faleceu moi xove, con 34 anos, despois de dar a luz a súa filla Julie, debido a unha embolia, cinco días despois da morte de Manet, o seu mestre, amigo e conselleiro. Está soterrada no cemiterio de Montmartre, en París.

Máis información en Wikipedia, Arte, Historia, Wikiart, Impresionistas, Eva, Obras

Francisca de PEDRAZA

PIONEIRA DO DIVORCIO POR VIOLENCIA DE XÉNERO NO 1624

Francisca de Pedraza foi a primeira española que obtivo unha sentencia favorable de violencia de xénero, no Século de Ouro, despois de denunciala ante os tribunais de xustiza da Universidade de Alcalá, en 1624.

Esta denuncia foi un feito sen precedentes daquela, como tamén o foron as súas consecuencias. Despois de non poucos avatares, o tribunal dictou  unha sentencia excepcional de gran relevancia xurídica: divorcio, devolución da súa dote e orde de afastamento. Non houbo unha sentencia similar ata ben avanzado o século XX.

Francisca de Pedraza (Alcalá de Henares, finais do século XVI-mediados do XVII) orfa humilde, foi educada polas monxas complutenses no convento das Carmelitas Descalzas e logo conseguiu casar. Pero casou cun home alcohólico e pendenciero que lle pegaba "o normal", a ela e a súa prole. Cando o denuncia recibe como sentencia favorable a indicación ao seu marido de que a trate con amor. 

O maltrato continúa, mesmo provocándolle un aborto nunha praza pública, ante testemuñas, e reitera a querela. Por fin, despois de máis de catro anos de denunciar ao seu marido ante distintas instancias civís, eclesiásticas e universitarias a violencia que sufría, por fin gañou o pleito. 

A asociación de "Mujeres Progresistas de Alcalá de Henares" estableceu no ano 2016 o primeiro  “Premio Francisca de Pedraza contra la Violencia de Género” coa finalidade de recoñecer e distinguir o labor desenvolvida por persoas ou institucións na prevención e erradicación deste grave problema social.

Este galardón foi concedido na súa primeira edición en 2016 ao ex Presidente do Goberno, José Luis Rodríguez Zapatero, por haber impulsado iniciativas lexislativas para erradicar a violencia de xénero e promover a igualdade entre mulleres e homes. 

E na quinta ás cineastas Mabel Lozano e Isabel de Ocampo ex-aequo, recoñecendo o valor da mensaxe de denuncia e concienciación contra a violencia de xénero que se realiza desde el campo audiovisual pola súa enorme influencia social.

En 2023 otorgouse o premio á iniciativa "El Prado en femenino", dirixida por Noelia García Pérez en recoñecemento ao traballo en promoción da igualdade.

Recentemente recibiron a "Francisquita", como se lle chama cariñosamente a este premio, á periodista Macarena Baena e a Isaías Lafuente, de 'La Ventana', polo seu labor informativo en compromiso para erradicar e denunciar a violencia de xénero.

En Alcalá de Henares, un instituto de ensino secundario leva oa seu nome, IES Francisca de Pedraza, e outro en Segovia.

A súa loita foi rescatada polos historiadores, profesores da universidade Rey Juan Carlos de Madrid, Ignacio Ruiz Rodríguez e Fernando Bermejo Batanero, e recollida no seu libro ‘Una alcalaína frente a un mundo: el divorcio de Francisca de Pedraza’.

Máis información en Premio, FEMP, Wikipedia, Divorcio, Legal, El País, Francisca, Cadena Ser, Libro.